Baba ve iki küçük çocuğu ormanda gezintiye çıkmışlardı.
Bir süre yürüdükten sonra çocuklardan biri,”Baba, çok yoruldum.”dedi.
”Beni kucağına alır mısın?”
Baba yürümeyi sürdürerek yanıtladı oğlunu:
“Üzgünüm
, seni kucağıma alamam oğlum.”dedi.
”Ben de çok yorgunum.”
Çocuk aldığı yanıttan hoşlanmamıştı,bu kez ağlamaya başladı.
Baba tek sözcük söylemeden durdu ve ağaçtan bir dal kesti.
Dalı bıçakla düzeltti ve oğluna verdi.
”Al oğlum,sana güzel bir at.”dedi.
Çocuğun gözleri mutlulukla ışıldadı.
Büyük bir coşkuyla sıçrayarak ata bindi ve atına vurarak evine doğru yürümeye başladı.
Baba kendilerini şaşkınlıkla izleyen kızına döndü bu kez:
“İşte yaşam budur kızım.”dedi.
“Bazen çok yorulduğunda kendini hayata bağlayacak bir şey arasın.”
(A.Şerif İZGÖREN, Avucunuzdaki Kelebek)
21/01/2009
20/01/2009
21/01/2009